Het ongeboren leven : kiezen tussen werkelijkheid en fictie

Samenvatting:

Enkele jaren na Professor Lejeune toespraak dienden enkele Belgische verkozenen twee wetsvoorstellen bij het parlement in om aan het ongeboren leven een wettelijk statuut te verlenen vanaf de verwekking. De centrale gedachte daarbij was dat dit leven een proefondervindelijk vastgestelde evidentie was waarmee het recht diende rekening te houden.

De auteur van dit beknopte onderzoek werkte mee aan het opstel van deze wetsvoorstellen en gaat na wat op vandaag de rechtstoestand is van het ongeboren leven in het Belgische recht, met terloops een uitweiding naar het recht van enkele andere Europese landen. Hij onderzoekt daarbij in welke mate deze landen gevolg gaven aan de incentive vervat in verschillende internationale verklaringen en verdragen, waaraan ze meewerkten, om de rechtstoestand van embryo en foetus bij wet te regelen.

In welke mate hebben recht en rechtspraak daarop ingespeeld? Beantwoorden ze de vraag naar de ware natuur van het embryo? In welke mate houden ze rekening met de wetenschappelijke evidentie dat het leven een continuüm is van verwekking tot de dood?

De auteur stelt anno 2018 vast dat het juridisch statuut van het ongeboren leven in de interne rechtsorde van de meeste Europese landen nog niet is bezegeld. De wetgever, de rechtsleer en de rechters nemen niet dezelfde essentiële opties. Daardoor krijgt het ongeboren leven niet de plaats die het toekomt. De uitwerking van een apart statuut ziet hij niet als prioritair.  Hij geeft een concrete aanzet tot herformulering van het Algemene Kader van de juridische persoonlijkheid dat de wetenschappelijke evidentie integreerd dat éénzelfde lichaam dezelfde persoonlijkheid draagt van verwekking tot de dood. In een democratische samenleving dient dit juridisch kader de waarde van elk menselijk wezen te erkennen en allen gelijk te behandelen.